Hallucinations of the Normal

Theofanis Dalezios, Olga Evangelidou, Athanasios Gatos, Jeff Koons, Renzo Martens, Varvaras

 

Curator Laurens Otto

 

Opening Friday 20th January, 8-10 pm

Open Saturday 21st and Sunday 22nd January, 4-8 pm

Snehta, I. Drosopoulou 47, Kypseli 11257, Athens

 

 

Maybe it all started with the use of the Chorus in ancient tragedies. The set-up is brilliant: to have a play that preemptively incorporates the sentiment of the public. A play that does not situate itself outside of the spectator, but already negotiates their attitude.

This mechanism can be extrapolated: be it an obnoxious puppet that speaks from the ventriloquist's stomach, be it the pirates and princesses of theme parks acting out the lowest denominator of collective reveries. Somehow we can suspend our disbelief and pretend not to be addressed by his master's voice. We are thrilled by this tension, of being presented with something that does not lie outside of us, but presumingly answers to our own feelings; the perversion of being given what you truly wish for.

How does this trick of supposedly 'direct representation' function? Instead of taking a critical (a term the art world desperately clings to) distance, what are the possibilities of the staged voicing of the communities opinion? This exhibition assembles different instances where our desire is 'simply' reflected. It is a choreography of moments where the voice of the public is artificially staged.

 

The exhibition has been funded by the Mondriaan Fund.

 

 

Παραισθήσεις του Κανονικού

Αθανάσιος Γάτος, Jeff Koons, Όλγα Ευαγγελίδου, Renzo Martens, Θεοφάνης Δαλέζιος, Varvaras

 

Επιμέλεια Laurens Otto

 

Εγκαίνια Παρασκευή 20 Ιανουαρίου, 8-10μμ

Ωράριο Σάββατο 21 και Κυριακή 22 Ιανουαρίου, 4-8μμ

 

Snehta, I. Δροσοπούλου 47, Κυψέλη 11257 Αθήνα

 

Πιθανώς όλα να ξεκίνησαν με το χορό στην αρχαία τραγωδία. Η ιδέα ιδιοφυής: το θεατρικό έργο εκ των προτέρων ενσωματώνει τα συναισθήματα του κοινού. Το θεατρικό έργο δεν βρίσκεται εκτός θεατή αφού συμπεριλαμβάνει τα συναισθήματά του. Τα προσφέρει όμως και προς διαπραγμάτευση.

Ο συγκεκριμένος μηχανισμός επεκτείνεται αδιάκοπα: είτε πρόκειται για μια αποτροπαϊκή μαριονέτα που μιλά μέσα από το στομάχι ενός εγγαστρίμυθου, είτε για τους πειρατές και τις πριγκίπισσες των "λούνα παρκ", ο μηχανισμός αυτός πραγματώνει τις πιο κοινότοπες συλλογικές ονειροπολήσεις. Βρίσκουμε τον τρόπο να αναστείλουμε τη δυσπιστία μας και να υποδυθούμε ότι ο "αφέντης" δεν μας χειραγωγεί πια. Η ένταση αυτή μας εκστασιάζει, μας παρουσιάζει κάτι που δεν είναι εκτός μας, αλλά συναντά τις επιθυμίες μας. Η πραγματική διαστροφή συνίσταται στο να πραγματοποιούνται όλες σου οι επιθυμίες. 

Πως άραγε να λειτουργεί το τέχνασμα της «άμεσης εκπροσώπησης»; Αντί να αποστασιοποιηθεί (κάτι που τόσο αγαπά ο κόσμος της τέχνης), τελικά αναζητεί τις δυνατότητες έκφρασης της σκηνοθετημένης κοινής γνώμης. Η έκθεση αυτή αντανακλά πλήρως τις πολλαπλές εκφάνσεις της επιθυμίας μας. Η φωνή του κοινού σκηνοθετείται, τεχνητά, και εκφράζεται μέσα από μια χορογραφία στιγμών.

 

Χορηγία Mondriaan Fund