Hurts so good
Eva Isleifsdóttir and Noemi Niederhauser
Opening Thursday, 16th February, 8-10 pm
Second floor, Aghias Zonis 1, Kypseli, 11361, ATHENS
Don't care what they say, it hurts so good / I don't wanna stop, I know I should / But let's do it again... The Moullinex remix of Röyksopp & Robyn’s Do It Again is playing in the background. Spray paint is hissing out of its can and coating freshly-cut foam pieces, transforming them into sacred, gold, oversized leaves. A sewing machine whirrs as white fabric of various textures is morphed together into costumes for a later film, costumes in which feet will shuffle into place over concrete. One wall has sketched ideas for performances above a plaster dove without a beak; another has dozens of photocopies of actors in fantastical and abstract costumes, fabric samples and oranges dipped in resin. The studio is the place where the struggles of making are tricky but golden: to persevere with making is to tread the line between failed attempts and the potential breakthroughs that provide a tantalising compulsion to continue. It hurts so good...
Eva Isleifsdóttir
If I were rich I would give you gold. The olive wreath: the symbol that defines victory. Originating from the customs of Ancient Greece, historically the olive wreath is associated with greatness, you´re the Number 1. In a series of photographs, this symbol is positioned on top of Ísleifsdóttir as she lies face down in the street, weighed down by the burden of ideals, weighed down by the never-ending search for perfection. Symbols from either side of the axis of eras: from ancient, religious and ritualistic to contemporary pop. By clashing iconic imagery from these opposite spectrums together in sculptural works, performances and actions, Ísleifsdóttir allows established meanings to emerge and intermingle.
Expressing personal visions of a society and questioning the norms and conventions of our everyday life. Distorting and re-calibrating human significance, trapped within a tragic plot, our home, our abyss, our mind. Within the world today, you think, what does it matter? What does anything really matter? Wow hang on there! I see that the persisting need for control is a prominent feature in the human behaviour. How order, rules and structure in the human psyche are necessary but simultaneously one of the most destructive elements we behold. Believing the eternal, sublime sensation of peace can be our protection: mirroring the dramatic short-seeings and becoming an optimist. Believing could simply be that you create space.
Noemi Niederhauser
Slowly directing the gaze upward: balconies bursting with opulent green leaves appear. Tilting the gaze downward: tired street corners standby. Washed out brown tainted mirrors, naked concrete, unburied ancient stones, forgotten concrete, wrapped scaffoldings, modernist concrete and back again to neoclassical's thirst for marble. Strata piled up. Athens appears as a topsy-turvy dancer whirling languorously, awaiting the next thing to come.
Borrowing and appropriating this hybridity, the project initiated at Snehta Residency is infused with information from various time periods. Disparate historical or traditional references and everyday materials are translated into costumes and scenes which seem to have the inspiration of epic narratives, yet remaining fragments, fragile whispers and unstable prototypes. Embodying an altered aesthetic by wilfully reaching back to re-appropriate the past within the present, the project allows an in-between state to be found. By contrasting immobility with openness and fluidity, it interrogates the potential that those juxtapositions trigger.
Biographies
Eva Ísleifsdóttir, born 1982 in Reykjavík, Iceland, lives and works in Reykjavík, Iceland. Studied MFA Sculpture at ECA, Edinburgh, Scotland (2010) and BA Fine Arts at The Art Academy of Iceland, Reykjavík, Iceland (2008). Since 2014 she has been working for the Living Art Museum on the curatorial board and as the Collection Manager. Selected exhibitions include: 2014 Half an artist at the Union for Artists in Iceland, Reykjavík, Iceland (solo); What do you think about the title “Nothing Lasts”?, London, UK; 2012 O Maria, o master at Hateigschurch in Reykjavík Iceland (solo). Recent festivals: 2013 The Anti Festival, Kuopio, Finland; Sequences Art Festival, Reykjavík, Iceland. Recent collaborations: 2015 WAIT, video screening as part of WADE in the project, Mjóddin, Reykjavík, Iceland, with Eastern Edge Gallery; 2014Exhibition of Lost artworks, Culture Center, Akranes with K.I.J.Hjördísardóttir & L. Bjarnason ; Staðir / Places, Art Festival, Westfjords, Iceland with Þ. Ólafsdóttir
Noemi Niederhauser, born 1984 in Bern, Switzerland, lives and works in London, UK. Studied MA Fine Art/ at Central Saint Martins, London, UK (2014) and BA Applied Art School of Vevey, Switzerland (2010). Selected exhibitions include 2015 Opening, Chabah Yelmani Gallery, Brussel, Belgium; V&A residency exhibition, Victoria & Albert Museum, London, UK; 2014 ECC2014 New Talent, Bornholm, Denmark;Between the Acts, Swedenborg Hall, London, UK; 2013 Tomorrow I’ll be Elsewhere, curated with Sonja Vrkatic as part of the Royal Academy’s Friday Late, Royal Academy, London, UK; Vista Follies, Art Lacuna Gallery, London, UK; BE OPEN Sound Portal, Rootstein Hopkins Parade Ground, London, UK; FORMA Art contemporain, Lausanne, Switzerland; In Transit, V22 Bermondsey, London, UK; 2012 Show Your Colors, Espace Arlaud, Lausanne, Switzerland; ERROR Design Contest, Kornschütte, Lucerne, Switzerland; TALENTE 2012, Munich, Germany; 2011 Contemporary Ceramic exhibition, MUDAC: Museum of Contemporary Art, Lausanne, Switzerland; Accrochage Vaud 2011, MCBA: Fine Arts Museum, Lausanne, Switzerland.
Hurts so good
Eva Isleifsdóttir και Noemi Niederhauser
ΠΕΜΠΤΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 20:00 – 22:00
ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΟΡΟΦΟΣ, ΑΓΙΑΣ ΖΟΝΙΣ 1, ΚΥΨΕΛΗ 11361, ΑΘΗΝΑ
Don't care what they say, it hurts so good / I don't wanna stop, I know I should / But let's do it again... Το ρέμιξ του Moullinex των Röyksopp & Robyn’s Do It Again παίζει στο φόντο. Το Χρώμα από το σπρεϊ καθώς βγαίνει με πίεση απο το μπουκάλι βάφει τα φρεσκοκομμένα τεμάχια του πεπιεσμένου φελιζόλ. Το χρώμα χρυσαφί, μεταφορμώνει το ευτελές υλικό σε ιερά χρυσά υπερμεγέθη φύλλα. Η ραπτομηχανή βουίζει καθώς ράβει με λευκά υφάσματα διαφόρων ποιοτήτων κοστούμια, στολές. Θα φορεθούν αμέσως μετά για το ‘γύρισμα του φίλμ’. Οι νέοι χαρακτήρες φορώντας τα, θα κινούνται με αργό ρυθμό επάνω σε πλατό από ακατέργαστο τσιμέντο. Στον τοίχο είναι αναρτημένα σκίτσα, σχεδιαγράμματα για το performance work. Ακριβώς κάτω, η γύψινη αντιγραφή από ένα περιστέρι που δεν έχει ράμφος. Σε άλλο τοίχο αναρτήθηκαν ασπρόμαυρες εικόνες με ηθοποιούς ντυμένους με φανταστικές, εξωπραγματικές φορεσιές, κοστούμια που διακρίνει έντονη αφαιρετικότητα. Εκεί κρεμασμένα και δείγματα υφασμάτων μαζί με πορτοκάλια σμαλτωμένα με ριτίνη. Το στούντιο είναι το μέρος όπου η δημιουργία συναντά προκλήσεις και δυσκολίες.: Η επιμονή για δημιουργία μέσω την συνεχούς δοκιμής και προσπάθειας, διαγράφει μια ιδιάζουσα πορεία. Είναι το άθροισμα όλων των προσπαθειών αλλά και κάθε πιθανής λύσης ή πρότασης που ταιριάζει στο αποτέλεσμα, στην επιδίωξη. Και η διαδικασία που συνδέει τις αμέτρητες δοκιμές της δημιουργίας, It hurts so good..., Πονούν τόσο Ωραία το δημιουργό, καθώς λειτουργούν με ένταση οι αισθήσεις.
Eva Isleifsdóttir
Εαν ήμουν πλούσια θα σας έδινα χρυσάφι. To στεφάνι ελιάς: Το σύμβολο που εκφράζει τη νίκη. Προέρχεται απο τις παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδας, ιστορικά και μόνο το στεφάνι ελιάς είναι συνυφασμένο με το Μεγαλείο, με την πρώτευση, να είναι κάποιος Πρώτος. Σε μια σειρά απο φωτογραφίες το σύμβολο αυτό είναι τοποθετημένο πάνω στο σώμα της Isteifsdottir, καθώς αυτή βρίσκεται πεσμένη στο δρόμο, την βαραίνουν τα ιδεώδη που φέρει το σύμβολο αυτό, και η ατέρμονη ευθύνη για την εκπλήρωση αυτών των ιδανικών.
Η Ísleifsdóttir παντρεύει σύμβολα που προέρχονται απο αντιδιαμετρικά αντίθετους άξονες της ιστορίας, δηλαδή απο την αρχαιότητα, τη θρησκεία και την τελετουργία μέχρι και την σύγχρονη pop κουλτούρα, χρησιμοποιώντας τη γλυπτική και performance. Η δουλειά της εκφράζει προσωπικά βιώματα που αντιλαμβάνεται στην κοινωνία μας, αμφισβητεί της νόρμες της καθημερινότητας μας. Παραμορφώνει και επαναπροσδιορίζει την ανθρώπινη παρουσία, όπως αυτή μπορεί να είναι παγιδευμένη μέσα σε τραγικές ανθρώπινες ιστορίες (σενάρια), όπως αυτό που βιώνουν κάποια σπίτια, ή που εκφράζεται με την οντολογική άβυσο. Στο κόσμο που ζούμε είναι να αναρωτιέσαι, «τι νόημα έχει;» «Επ, για περίμενε! Παρατηρώ οτί η επιμονή για έλεγχο είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώινης συμπεριφοράς. Πως η έννοια της ψυχικής τάξης με αυτοεπιβαλλόμενους κανόνες και όρους συμμόρφωσης, είναι βασικό στοιχείο για σταθερή πλεύση, αλλά αποδομεί συστηματικά την εσωτερική μας ισορροπία και τέλος την διασπά. Πιστεύοντας σε μια αθάνατη, υψηλή ιδέα για το περιεχόμενο της Ειρήνης, αυτή μπορεί να μετρατραπεί σε προσταστιδά μας: Που αντανακλά τις δραματικές και σύντομες επιθυμίες μας να γίνουνε οπτιμιστές. Το να έχει πίστη κάποιος, δεν αποκλίνει από τον τρόπο και τη διάθεση να δημιουργήσει καινούργιο χώρο.
Noemi Niederhauser
Αργά κατευθύνοντας την ματιά προς τα πάνω : Διακρίνονται μπαλκόνια που πλημμυρίζουν από πράσινες φυλλωσιές. Κατευθύνοντας την ματιά κάτω, παρατηρείς κουρασμένες γωνίες δρόμων. Ξεθωριασμένοι και αχνοί απ’ την φθορά καθρέπτες, γυμνό μπετόν, αρχαίες πέτρες, ξεχασμένα κομμάτια τσιμέντου, σαβανωμένες σκαλωσιές, μοντερνικές κατασκευές, και πάλι πίσω σε μια δίψα νεοκλασικού μαρμάρου. Όλα, υλικά, ρυθμοί, διάλογοι, αντιβαίνουν το ένα στ’αλλο, ανακαλύπτονται σε μια ετερόκλητη στρωμάτωση. Η Αθήνα φαντάζει σαν μια χορεύτρια που περιστρέφεται /απρόθυμα, νωχέλικα περιμένoντας την επόμενη ημέρα.
H Niederhauser, στην έρευνα που διεξάγει κατά την παραμονή της στη Snehta, δανείζεται στοιχεία από την υβριδικότητα που διαπιστώνει και τελικά την αφομοιώνει στο έργο της επιλεκτικά. Γι αυτό και είναι γεμάτο με πληροφορίες που προέρχονται από διαφορετικές ιστορικά εποχές, διαφορετικά καθημερινά υλικά, με αναφορές σε άλλες παραδόσεις και σε στοιχεία του παρελθόντος. Μετουσιώνεται σε κοστούμια και σκηνές που δεν νοιάζονται να συμπέσουν χρονικά, αλλά που συχνά φαίνεται να παραπέμπουν σε κάποιο αρχαίο έπος. Δεν το συνθέτουν εντούτοις, προτιμούν να παραμείνουν στα θραύσματα και τους εύθριπτους ψιθύρούς του, σε αταύτιστα πρότυπα. Προσεταιρίζεται συνειδητά τα στοιχεία που την ενδιαφέρουν ενσωματώνοντάς τα στο έργο της, πάντα με βασικό γνώμονα μια μετουσιωμένη αισθητική που της επιτρέπει να οικειοποιείται το παρελθόν, ως το σημείο που φθάνει στην αποκάλυψη/αποτύπωση μιας ενδιάμεσης (χρονικά και πολιτισμικά) κατάστασης. Μέσα απο την αντίθεση της ακινησίας και της ελευθερίας της ροής, το έργο της Niederhauser αποτυπώνει με μεγάλη ευστοχία τα αποτελέσματα από τη σύζευξη αυτών των δυο διαφορετικών καταστάσεων, που αντιλαμβάνεται πως προκύπτουν μοιραία ανάμεσα στη φύση του παρελθόντα χρόνου και στο παιχνίδι της διαρκούς αναδρομής του που υποχρεώνει η ακολουθία της ζωής.
Βιογραφικα
Eva Ísleifsdóttir Γεννημένη το 1982 στo Ρέκιαβικ, Ισλανδίας. Σπούδασε στο Edinburgh College of Art (MFA) 2010, στην Art Academy of Iceland (ΒΑ) πτυχίο εικαστικών τεχνών, και στο Fakulty Výtvarných Umení VUT Brné. CZ Video Atelier. 2007. Απο το 2014 εργάζεται για το The Living Art Museum στην επιμελητική ομάδα αλλά και ως υπεύθυνος διαχείρησης αρχείου. Επιλεγμένες εκθέσεις της: Το 2014 Half an artist στο Union for Artists Ισλανδίας, Ρεκιαβικ , Ισλανδία (ατομική); What do you think about the title “Nothing Lasts”?, Λονδίνο Ηνωμένο Βασίλειο; 2012 O Maria, o master στο Hateigschurch στο Ρέκιαβικ, Ισλανδία (ατομική). Συμμετοχές σε φεστιβάλ: 2013 The Anti Festival, Κουόπιο, Φινλανδία; Sequences Art Festival, στο Ρέκιαβικ Ισλανδία. Πρόσφατες συνεργασίες: 2015 WAIT, βιντεοπροβολή μέρος του WADE in project, Μιόντιν, Ρέκιαβικ, Ισλανδία, με την Eastern Edge Gallery; 2014 Exhibition of Lost artworks, Culture Center, Άκρανες με K.I.J.Hjördísardóttir & L. Bjarnason ; Staðir / Places, Art Festival, Westfjords Ισλανδίας, Þ. Ólafsdóttir
Noemi Niederhauser Γεννημένη το 1984 στην Βέρνη, Ελβετίας ζεί και εργάζεται στο Λονδίνο. Έχει σπουδάσει MA Fine Art/ στο Central Saint Martins School, 2014. Και στο school of Vevey BA Applied Art, 2010. Ομαδικές εκθέσεις: 2015 Opening, Chabah Yelmani Gallery, Βρυξέλλες, Βέλγιο; V&A residency exhibition, Victoria & Albert Museum, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; 2014 ECC2014 New Talent, Μπορνχολμ, Δανία; Between the Acts, Swedenborg Hall, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; 2013 Tomorrow I’ll be Elsewhere, curated with Sonja Vrkatic μέρος του Royal Academy’s Friday Late, Royal Academy, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; Vista Follies, Art Lacuna Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; BE OPEN Sound Portal, Rootstein Hopkins Parade Ground, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; FORMA Art contemporain Λοζάνη, Ελβετία; In Transit, V22 Bermondsey, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο; 2012 Show Your Colors, Espace Arlaud, Λοζάνη, Ελβετία; ERROR Design Contest, Kornschütte, Λουκέρνη, Ελβετία; TALENTE 2012, Μόναχο, Γερμανία; 2011 Contemporary Ceramic exhibition, MUDAC: Museum of Contemporary Art, Lausanne, Switzerland; Accrochage Vaud 2011, MCBA: Fine Arts Museum, Λοζάνη, Ελβετία.