journeying towards that which is missed | Snehta Residency Program May - July 2022

EN

journeying towards that which is missed

A group show by Othonas Charalambous, Chloe Karnezi and Fionnuala McGowan

Curated by Ioanna Gerakidi

Opening day: Wednesday 27/07, 19:00 - 22:00

Location: Snehta Residency - Main Space, I. Drosopoulou 47, Kypseli, Athens

Duration of the Exhibition: 28/07 - 31/07

Opening times: Daily, 18:00 -21:00

journeying towards that which is missed

There is something both comforting and itchy when it comes to the term “residing.” The word allows for multiple interpretations: from settling in, lingering and remaining in one place to moving, unhinging, and disrupting the bountiful quotidian in order to journey toward a new, alternative, less used, or less decayed current—toward a more inclusive reality that occasionally eludes the standardized view of the world around us as human beings.

journeying towards that which is missed is a group show that looks at the idea of residing, in both literal and allegorical terms. Literally, because the participating artists come together in the context of an artist residency; whilst physically dislodged from their bases, they get to find new ways of existing, interacting with and reflecting on their multilayered surroundings. Allegorically, because the works produced over the time period of the residency, may, in their exposition, appear static or willing to be looked at as configured objects, yet they willfully crave to be otherwise changed, to never let their constant mutations down. The works’ current place of residence, is somewhere to rest, to grow, and to be thought of. This position is an axis that can help alter the gaze of the personal and the psychosocial qualities that are embedded in both what can be fully grasped and what escapes us.

Othonas Charalambous’ work operates as a transcription of the disruptions caused in marine life by the invasions of outside sound—affecting the existence, navigations, mating, and ultimately the survival of species living underwater. imperceptibilities (2022), is an attempt at a non-anthropocentric understanding of a residency that doesn’t belong to humans; it asks how we could speak, protect, listen, or even touch a space without claiming ownership over it.

Chloe Karnezi’s practice engages with the residual afterlives of objects, spaces, and human and non-human species through the use of 3D-scanning technologies. Her work, fthorá (2022), operates as an attempt—and a self-aware failure—to immortalize matter that is already far along the path of disintegration, using tools that she refers to as “inadequate.” What was once conceived of as dismissed, worn out, or torn apart gets to have another life—another residency—which is not only tangible, but also exists in memory. Without mystifying the fractured nature of things, or denying the implications of the linearity of time on something’s physicality, her work, both through its form and research, asks the question: is the elusive nature of sentimental objects the very root or the very essence of nostalgia?

Fionnuala McGowan’s work develops from a starting point that researches the wounds of a city; marks that time, weather, or the human hand create on buildings’ walls and streets; and signs that would otherwise remain unnoticed. McGowan preserves and intervenes in these spaces in both analog and digital ways. By creating an imaginary archive that arises from memory, but ends up resembling the flesh and bones of a city context, McGowan’s work interventions (2022), aims to create an unorthodox portal through which one can engage with the city .

In one of her poems Etel Adnan writes:

“...I managed to forget that you

were perishable now

the storm is happening in an

underground world I had reached

the end of my life I asked you

to believe it...”

Her words, the ways they expand upon discourses of memory, perishability, underground worlds, endings, and faith as means to build other haptic and imaginary residencies are what journeying towards that which is missed longs for in its fabrication.

Ioanna Gerakidi

Graphic Design: Katerina Kazou

This year’s residency program is under the auspices of the City of Athens

_______________________________________

GR

journeying towards that which is missed

Ομαδική παρουσίαση των Όθωνα Χαραλάμπους, Χλόη Καρνέζη, Fionnuala McGowan

Επιμέλεια: Ιωάννα Γερακίδη

Εγκαίνια: Τετάρτη 27/07, 19:00 - 22:00

Τοποθεσία: Snehta Residency - Main Space,Ι. Δροσοπούλου 47, Κυψέλη, Αθήνα

Διάρκεια Παρουσίασης: 28/07 - 31/07

Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά, 18:00 -21:00

journeying towards that which is missed

Υπάρχει κάτι τόσο ανακουφιστικό, όσο και άβολο όταν πρόκειται για την έννοια της διαμονής, της κατοικίας. Ο όρος φέρει μαζί του πολλαπλές ερμηνείες, αφού, ενώ κάπως αυτόματα συνδέεται με τη σταθερότητα, με την ασφάλεια της εγκατάστασης και της παραμονής σε ένα μέρος, φυσικό ή φανταστικό, συχνά υπονοεί και την αποδέσμευση ή τη διατάραξη της σταθερότητας αυτής, το φόβο ή την επιθυμία για μετακίνηση προς ένα νέο, εναλλακτικό, λιγότερο χρησιμοποιημένο ή παρακμάζον παρόν —προς μια πιο συμπεριληπτική πραγματικότητα που συχνά ξεγλιστρά από την τυποποιημένη άποψη του κόσμου γύρω μας, εμάς ως ανθρώπινα όντα.

Η ομαδική παρουσίαση journeying towards that which is missed, σκοπό έχει να εξετάσει την ιδέα της διαμονής, της κατοικίας τόσο με κυριολεκτικούς, όσο και με μεταφορικούς όρους. Κυριολεκτικούς, καθώς οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες συναντιούνται χωρικά και εννοιολογικά στο ίδιο πλαίσιο ενός καλλιτεχνικού προγράμματος φιλοξενίας, και ενώ απομακρύνονται από τις βάσεις τους, καλούνται να προσαρμοστούν σε μία νέα—έστω και περιστασιακά—πραγματικότητα, βρίσκοντας νέους τρόπους ύπαρξης στις διαφορετικές διαπροσωπικές, κοινωνικοπολιτικές, αρχιτεκτονικές ποιότητες στις οποίες εκτίθενται. Μεταφορικούς, καθώς τα έργα που παράγονται κατά τη διάρκεια του προγράμματος, μπορεί στην παρουσίαση, στην παραμονή τους στο χώρο να φαίνονται στατικά, πρόθυμα να εξεταστούν ως διαμορφωμένα αντικείμενα, ταυτόχρονα όμως, πεισματικά λαχταρούν να μεταμορφωθούν, να μην αποτρέψουν ποτέ τη διαρκή εξέλιξή τους. Η τρέχουσα κατοικία των έργων αποτελεί τον χώρο, που μέσω της σταθερότητάς του, θα τους επιτρέψει να αναπτυχθούν και να μελετηθούν, ως θέσεις που δυνητικά μπορούν να μεταβάλλουν το βλέμμα προσωπικών και ψυχοκοινωνικών ποιοτήτων, αντιληπτών ή και φευγαλέων.

Το έργο του Όθωνα Χαραλάμπους λειτουργεί ως μεταγραφή των διαταράξεων που προκαλούν οι ηχητικές εισβολές στη θαλάσσια ζωή παρεμβαίνοντας στην επιβίωση, στην πλοήγηση και στο ζευγάρωμα υδρόβιων ειδών. Το imperceptibilities (2022), στοχεύει σε μία μη ανθρωποκεντρική κατανόηση της έννοιας της κατοικίας αυτής, ως τόπου που δεν ανήκει στον άνθρωπο, θέτοντας έτσι το ερώτημα πώς μπορούμε να ακούσουμε, να μιλήσουμε και να προστατεύσουμε έναν χώρο που δεν μας ανήκει, χωρίς να διεκδικούμε οποιαδήποτε ιδιοκτησία πάνω του.

Αντίστοιχα, το έργο της Chloe Karnezi, ασχολείται με την φθορά και την αχρησία αντικειμένων, χώρων, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων ειδών. Χρησιμοποιώντας 3D scanning τεχνολογίες, το έργο fthorá (2022), αποτελεί μια προσπάθεια να απαθανατίσει ό,τι θεωρήθηκε απορριπτέο, φθαρμένο, διαλυμένο, γνωρίζοντας ωστόσο ότι μια τέτοια απόπειρα a priori αποτυγχάνει. Αυτή η άλλη ζωή, αυτή η άλλη κατοικία των προαναφερθέντων εικόνων, δεν συντηρείται μόνο εξαιτίας της υλικότητάς της αλλά και μέσω της μνήμης. Αποφεύγοντας την ρομαντικοποίηση της κατακερματισμένης φύσης των πραγμάτων, το φωτογραφικό υλικό που εκτίθεται, δεν αρνείται τη γραμμικότητα και τις επιπτώσεις του χρόνου στις φυσικές καταστάσεις, αλλά τόσο μέσω της μορφής όσο και μέσω της έρευνάς του, θέτει το ερώτημα: "Μήπως η φευγαλέα φύση των συναισθηματικών αντικειμένων, είναι η ίδια η ρίζα, η ίδια η ουσία της νοσταλγίας;" παραφράζοντας τα λόγια της Καρνέζη.

Το έργο της Fionnualla McGowan λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο ως προς το σημείο αναφοράς της έρευνάς της. Οι πληγές της πόλης, τα σημάδια που ο χρόνος, ο καιρός ή το ανθρώπινο χέρι δημιούργησαν στους τοίχους και τους δρόμους των κτιρίων, τα οποία διαφορετικά που διαφορετικά θα έμεναν απαρατήρητα, είναι αυτά που το έργο της McGowan με τίτλο interventions (2022), διατηρεί “ζωντανά” τόσο σε αναλογικό όσο και σε ψηφιακό επίπεδο. Δημιουργώντας ένα φαντασιακό αρχείο, που πηγάζει από τη μνήμη αλλά αποκτά σάρκα και οστά που προσιδιάζουν σε αυτά της πόλης γύρω της, η εγκατάσταση της McGowan στοχεύει στη δημιουργία μιας ανορθόδοξης πύλης αλληλεπίδρασής της με αυτήν.

Σε ένα από τα ποιήματά της η Etel Adnan γράφει:

“…I managed to forget that you were perishable now

the storm is happening in an underground world I had reached the end of my life I asked you

to believe it…”

Οι λέξεις της και οι τρόποι με τους οποίους ανοίγουν σε ερευνητικές κατευθύνσεις που χρησιμοποιούν τη μνήμη, τη φθαρτότητα, την πίστη, το τέλος και άλλους κόσμους ως οχήματα για να δημιουργηθούν διαφορετικοί φανταστικοί ή πραγματικοί τόποι διαμονής, είναι σχηματικά αυτό που η ομαδική παρουσίαση journeying towards that which is missed επιθυμεί να εξερευνήσει.

Ιωάννα Γερακίδη

Ελληνική απόδοση: Σιμώνη Νιάρου

Graphic Design: Κατερίνα Κάζου

Το φετινό πρόγραμμα φιλοξενίας είναι υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων