Songs, Balloons & Broken Tablets

Soohyun Choi, Alex Kuusik, Rebecca Wilcox

 

Curator Panos Giannikopoulos 
 

Opening Friday 15th December 8-11 pm

Open Sat16th, Sun17th, Tue 19th December 5-9 pm 
Snehta Residency, 47 I. Drosopoulou Str, Kypseli 11257, Athens

 

 

The group show Songs, Balloons & Broken Tablets is formulated on a projection of the literal as a form of poetics. Actual verses, floating balloons and tablets - from pre-historic to the digital - are present as objects, moving images, voices, textures, sonic structures and their materialization. ​

Associations, flow; the exhibition suggests cross-connections between things that at first seem to diverge. It encourages the subtlety, imaginative ambiguities of the collective presence. Towards systemic manipulations and post-truth politics, the works of Soohyun Choi, Alex Kuusik and Rebecca Wilcox stand with articulations that intend to displace the same grounds that these politics are based on.​

The focus is placed on decontextualization and recontextualization in a game of non-authorship. All three artists reflect on the systemic ‘violence’ of production and contemplate the possibilities of interfering and altering the given realities, triggering new, unexpected political imaginaries.

 

Soohyun Choi in her videos, installations and sound pieces is attempting to rethink the possibility of encounter, as a gesture to criticize the boundaries between contemporary art and performative labour. Starting from the personal perspective of the visiting artist, she follows a balloon seller and a joggler from the neighbourhood. These two occupations are paralleled with contemporary art labour, sharing the creative futility and joy but also the precariousness and vulnerability. Choi, brings the balloons and the juggling balls into the gallery space not as aestheticized objects trouvés but as objects on loan, bearing a personal and specific monetized relation with the proprietor. Whilst inevitably power structures and the hierarchy of exhibiting is there, the artist presents her work as a collaborative project questioning her position as an authoritative producer. In addition, the audio-narrative thought in Korean, written in English and heard in Greek is going through a constant process of translations, leading to certain misunderstandings but also opening to other perspectives. 

   

Alex Kuusik presents a body of work exploring the notion of ‘agency’ that shapes the production of artworks and the movement of visual languages through transitive modes of production and intentionality. He focuses his interest in how archaic objects of meaning are brought, unwillingly into the present exploring the indexical signs of Linear B and the process of their translation, whilst considering anecdotal, or arbitrary objects such as the original translator's table. Words, shapes and forms on clay tablets and iPhones, digital prints and traditional drawings along with mechanical reproductions, dispute the concept of authorship and question artistic subjectivization. His practice involves an inquiry in the articulatory ontology of language as ongoing and unstable; linguistic ‘substance’ is always considered as the matter for a new form or meaning. Kuusik is continually exploring the agency of archaic visual languages and objects as multi-vocal carriers of meaning and the arbitrary role that these assume within contemporary culture.

 

Rebecca Wilcox, creates a poetic non-narrative using sound, through voice, noise, texts, videos and installations that materialize the texture of these sonic structures in tangible forms. She is lifting information from various sites and surfaces informing the work, taking rubbings and moulds, incorporating textures which don't easily impart clear information. Wilcox is exploring flatness and surface within her moving image work too, looking at the crossovers in digital surfaces, poetics and diegetic sound. She is playing with a simultaneously up-close and distant image, relevant to writing and its haptic and visual connotations.  Her texts, simple yet non-comprehensible, disorientate the listener and reader, bringing out various dimensions in the in-between of words. Her spoken segments, songs-like, create an uncanny rhythm and bring to the fore the importance of affect. They are emotionally charged but at the same time conceptually-driven, disputing this problematic differentiation. The meaning of her work is generated by allusion, the omission of words and intonation. Processes of layering and erasure often come into play, both visually and audibly, as a way of thinking through the contrasts between being swamped by and refusing to take part in a reproduction of information. 

  

 

Η ομαδική έκθεση Songs, Balloons & Broken Tablets προβάλλει την κυριολεξία ως μέσο ποιητικής. Στίχοι, αιωρούμενα μπαλόνια και πινακίδες - από την προϊστορική έως την ψηφιακή μορφή τους - είναι παρόντα ως αντικείμενα, κινούμενες εικόνες, φωνές, υφές, ηχητικές δομές. ​

Οι συσχετίσεις είναι ρευστές: η έκθεση προτείνει διασυνδέσεις ανάμεσα σε πράγματα που αρχικά φαίνεται να αποκλίνουν. Ενθαρρύνει τις λεπτές, δημιουργικές αμφισημίες της συλλογικής παρουσίας. Απέναντι στις συστημικές χειραγωγήσεις και στις πολιτικές της μετά-αλήθειας, τα έργα των Soohyun Choi, Alex Kuusik και Rebecca Wilcox στέκονται με διατυπώσεις που αποσκοπούν να μετατοπίσουν το ίδιο το έδαφος στο οποίο βασίζονται αυτές οι πολιτικές.​

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη συγκειμενοποίηση και την επανανοηματοδότηση καθώς και σε ένα παιχνίδι άρνησης της κυριότητας της δημιουργίας. Οι τρεις καλλιτέχνες στοχάζονται πάνω στη συστηματική βία και εξετάζουν τις δυνατότητες παρεμβολής και μεταβολής της δεδομένης πραγματικότητας, αρθρώνοντας απροσδόκητες πολιτικές φαντασιώσεις.

 

Η Soohyun Choi μέσω βίντεο, εγκαταστάσεων και ηχητικών έργων προσπαθεί να επανεξετάσει τις δυνατότητες συνάντησης, ως μια χειρονομία κριτικής των ορίων μεταξύ σύγχρονης τέχνης και εργασίας. Ξεκινώντας από την προσωπική οπτική του επισκέπτη-καλλιτέχνη, ακολουθεί έναν πωλητή μπαλονιών και ένα ζογκλέρ από τη γειτονιά που δουλεύει. Αυτά τα δύο επαγγέλματα παραλληλίζονται με την εργασία της σύγχρονης τέχνης, αφού μοιράζονται τη δημιουργική ματαιότητα και τη χαρά, αλλά και την επισφάλεια και την ευαλωτότητα. Η Choi, φέρνει τα μπαλόνια και τις μπάλες joggling στο χώρο της γκαλερί όχι ως αισθητικοποιημένα objets trouvés, αλλά ως χειρονομία δανεισμού που κρατά τόσο την προσωπική όσο και τη χρηματική σχέση με τον ιδιοκτήτη. Αναπόφευκτα οι δομές εξουσίας και οι ιεραρχίες της έκθεσης είναι παρούσες, όμως η εικαστικός παρουσιάζει το έργο της ως συνεργατικό, αμφισβητώντας τη θέση της ως παραγωγού-αυθεντία . Επιπλέον, η ηχητική αφήγηση την οποία έχει σκεφτεί στην κορεατική γλώσσα είναι γραμμένη στα αγγλικά και ακούγεται στα ελληνικά. Περνάει με αυτό τον τρόπο από μια συνεχή διαδικασία μετάφρασης, οδηγώντας μερικώς σε σύγχυση αλλά και ανοίγοντας νέες οπτικές ερμηνείας.

​

Ο Alex Kuusik παρουσιάζει ένα σώμα δουλειάς που διερευνά την έννοια της εμπρόθετης δράσης, η οποία διαμορφώνει την παραγωγή έργων τέχνης και την κίνηση των οπτικών γλωσσών. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο πώς σημαντικά προϊστορικά αντικείμενα, μεταφέρονται απρόθυμα στο παρόν, διερευνώντας τα ιδεογράμματα της Γραμμικής Β καθώς και τη διαδικασία ‘μετάφρασής’ αυτών, ενώ συμπεριλαμβάνει στις αναφορές του ανεκδοτολογικά ή τυχαία αντικείμενα όπως το τραπέζι του αρχικού μεταφραστή. Λέξεις, σχήματα και μορφές σε πήλινες πινακίδες και iPhones, ψηφιακές εκτυπώσεις και παραδοσιακά σχέδια, μαζί με μηχανικές αναπαραγωγές, αμφισβητούν την έννοια της αυθεντίας του δημιουργού και την καλλιτεχνική υποκειμενικοποίηση. Ο Kuusik, διερευνά συνεχώς τη γραφειοκρατία των αρχαϊκών οπτικών γλωσσών και αντικειμένων ως πολυφωνικών φορέων νοήματος και του τυχαίου ρόλου που αυτές αναλαμβάνουν μέσα στην σύγχρονη κουλτούρα.​

 

Η Rebecca Wilcox, δημιουργεί μια ποιητική μη-αφήγηση χρησιμοποιώντας ήχο, με τη μορφή φωνής, θορύβου, κειμένων, βίντεο και εγκαταστάσεων που υλοποιούν την υφή αυτών των ηχητικών δομών σε απτές μορφές. Χρησιμοποιεί πληροφορίες από διάφορους χώρους και επιφάνειες και δημιουργεί καλούπια, ενσωματώνοντας υφές που δεν προσφέρουν εύκολα σαφείς πληροφορίες. Η Wilcox εξερευνά την επιπεδότητα και την επιφάνεια στην κινούμενη εικόνα, παρατηρώντας τις διασταυρώσεις ψηφιακών επιφανειών, ποίησης και ήχου. Παίζει με μια εικόνα που είναι ταυτόχρονα κοντά και μακριά, συναφή με τη διαδικασία του γραψίματος και τις απτικές και οπτικές υποδηλώσεις του. Τα κείμενά της, απλά αλλά με το νόημα διαρκώς να δραπετεύει, αποπροσανατολίζουν τον ακροατή και τον αναγνώστη, αναδεικνύοντας διάφορες διαστάσεις στο ενδιάμεσο των λέξεων. Η δουλειά της υποβάλει ένα συγκεκριμένο ρυθμό και φέρνει στο προσκήνιο τη σημασία του θυμικού. Είναι συναισθηματικά φορτισμένη αλλά με εννοιολογική εκκίνηση, αμφισβητώντας αυτή τη προβληματική διάκριση. Το νόημα στο έργο της δημιουργείται από την υπαινιγμό, την παράλειψη των λέξεων και τον τόνο. Οι διαδικασίες διαστρωμάτωσης και διαγραφής εμφανίζονται, οπτικά και ακουστικά, ως ένας τρόπος άρνησης της παράδοσης στο πλήθος πληροφοριών και συμμετοχής στην αναπαραγωγή τους.